Για τους ξεχωριστους ανθρωπους...

Άνθρωποι διαφορετικοί, αποδιοπομπαίοι τράγοι, "θύματα" μιας κοινωνίας και μιας λανθασμένης συνείδησης συνόλου. Ναι, έχουμε ανάγκη να ανήκουμε, να νιώθουμε την αποδοχή. Αποδέχομαι όμως εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου όταν απορρίπτω εκείνον που δε μου "μοιάζει";
Γιατί είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί αλλά και τόσο ίδιοι!

Με αλλάζω για να κολλήσω στο σύνολο. Με αλλοιώνω καθημερινά για να μπορέσω να έχω μια ζωή "εύκολη" ανάμεσα στους άλλους. Και φτάνω να μην αναγνωρίζω πλέον τον εαυτό μου και να ζω μια ζωή αλλουνού. "Εύκολη" ζωή είναι η αληθινή ζωή. Η ζωή που βαδίζεις με τα δικά σου παπούτσια όσο άσχημα και αν είναι, όσο περίεργα και αν φαντάζουν στους άλλους.

Και έρχεται η στιγμή που ο διαφορετικός άνθρωπος "δημιουργεί" το διαφορετικό. Πόσο λάθος σκέφτονταν όλοι! Γιατί η στενή σκέψη δε χωρά τα "μεγάλα", τα αλλιώτικα! Και προσκυνώ τη διαφορετικότητα, προσκυνώ την ανθρώπινη υπόσταση που "υπομένει" τον εαυτό της και τον τοποθετεί στην άλλη άκρη απλά και μόνο για να παραμείνει ίδια και σωστή!

Word Chimes






 

Top Blogs

Facebook Page

Pinterest

Followers

Follow this blog with bloglovin

Follow Word Chimes