Βάρυνε η ανάσα μου σα γέρικου αλόγου
και που να ξαποστάσω
Στη σκέψη μου φέρνω τον πλάτανο
σαν σε παράδεισο αλλοτινού ονείρου
Ο ίσκιος του δροσιά στο σβέρκο μου
χέρι τρυφερό που μ'ακουμπά
Το θρόισμα των φύλλων γύρω μου
τραγούδι αιώνιο που μουρμουρά:
"Μεσ'τον κόσμο αυτό στέκω με ρίζες βαθιές
Μέσ'τον κόσμο αυτό ένας κορμός με χαρακιές
Την ξύλινη καρδιά μου ευφραίνω κάθε πρωινό
μα το απομεσήμερο σκύβω απ'τ'αναφιλητό
Το βράδυ της φύσης μαθαίνω μυστικά
με το φεγγάρι απάνωθέ να σεργιανά
Κουράστηκα του κόσμου να'μαι πνοή
μα έλα πάλι αύριο...θα μ'έβρεις πάλι εκεί"
Word Chimes
