Carousel

Robert Doisneau, M. Barre’s Carousel (1955)

Ένα όνειρο φθινοπωρινό να ζήσω. Να έχει περάσει του καλοκαιριού η ζάλη και να έπεται ο καθολικός χειμώνας. Ο δρόμος στρωμένος από φύλλα στο χρώμα της σκουριάς, να βγάζουν φωνή γήινη, μικρές τσιρίδες όπως τα πατώ στο πέρασμα μου.

Γύρω μου εικόνες ασπρόμαυρες σαν ο χρόνος να πισωγύρισε, για να μου δείξει όσα έχασα και εγώ να νομίζω πως θα προλάβω να τα ζήσω. 
Και εμπρός μου ένα παιχνίδι μελαγχολικό, ένας γύρος με αλογάκια που στριφογυρνάνε κυκλικά, καλπάζοντας περήφανα.

Ποιο να διαλέξω για οδηγό στο παιχνίδι το δικό μου; Μια επιλογή και οι υπόλοιπες χαμένες. Κάθε γύρος μια αντίστροφη μέτρηση. Γεμίζει το μυαλό και η καρδιά μα λιγοστεύουν οι βόλτες. 

Βόλτες με συντροφιά γλυκές μελωδίες, για να θυμάμαι πάντα τα παιδικά γέλια που αντήχησαν μέσα μου και να παίρνω κουράγιο από την αθωότητα που κάλυπτε τότε την ψυχή μου.

Μια φθινοπωρινή μέρα...Ένα όνειρο γλυκόπικρο με σταγόνες βροχής αντί για δάκρυα και μυρωδιά χώματος... σα καμένη ζάχαρη.

Word Chimes